ஒரு சுருக்கமான திருமணத்தின் கதை - அனுக் அருட்பிரகாசம் (The story Of A Brief Marriage - Anuk Arudpragasam)

Being close to someone meant more than being next to them after all, it meant more than simply having spent a lot of time with them. Being close to someone meant the entire rhythm of that person's life was synchronized with yours, it meant that each body had to learn how to respond to the other instinctually, to its gestures and mannerisms, to the subtle changes in the cadence of its speech and gait, so that all the movements of one person had gradually come to be in subconscious harmony with those of the other.

இந்த வருடம் நான் வாசித்த பூதங்களில்  என்னை மிகவும் பாதித்த புத்தகம்.  இந்த புத்தகத்தின் முதல் பத்தியை ஒருவன் அழாமல் வாசிப்பது கடினம். என் கண்ணிலும் கண்ணீர் வந்தது.  இதோ அந்த முதல் பத்தி  " MOST CHILDREN HAVE two whole legs and two whole arms but this little six-year-old that Dinesh was carrying had already lost one leg, the right one from the lower thigh down, and was now about to lose his right arm. Shrapnel had dissolved his hand and forearm into a soft, formless mass, spilling to the ground from some parts, congealing in others, and charred everywhere else. Three of the fingers had been fully detached, where they were now it was impossible to tell, and the two remaining still, the index finger and thumb, were dangling from the hand by very slender threads. " 

இக்கதை ஈழ இறுதிப்போரின் போது நடக்கிறது நூலின் தலைப்பைப் போல மிக சிறிய புத்தகம். இது தினேஷ் மற்றும் கங்காவின் சுருக்கமான திருமணத்தின் கதை.  நிலைமை மோசமாக கங்காவின் தந்தை அவளை எப்படியாவது யாருக்காவது திருமணம் செய்ய வேண்டுமென்று நினைப்புடன்  இருக்கையில் அவர் அந்த முகாமில் தினேஷை பார்க்கிறார் உடனே அவனிடம் அவர் விருப்பத்தையும் தெரிவிக்கிறார். அவனும் அதற்கு ஒப்புக்கொள்கிறான். திருமணமும் நடக்கிறது. அனைத்தும் ஒரே நாளில் நடந்து முடிகிறது.

What it would be like to be separated from all these things he did not know, he could not envision, but the more he dwelled on it the more he understood that it was not so much fear of being separated that he felt as sadness at the idea of parting.

தினேஷ்  தன் தாய் உட்பட அனைத்தையும் இழந்து வெகுதூரம் நடந்து இந்த முகாமிற்கு வந்தவன்.முகாமில் உள்ள மருத்துவமனையில் தன்னால் முடிந்ததை செய்து வருபவன். முகாமில் அவன்  செய்யும் அனைத்தையும் ஆசிரியர்  மிக நுட்பமாக விவரிக்கிறார் குறிப்பாக இரண்டு இடங்களில் ஒன்று அவன் கடற்கரையோரமாக மலம் கழிப்பதும்  மற்றும் குளிப்பதும். சாதாரணமாக செய்யும் இந்த இரண்டும் போர்க்காலங்களில் எவ்வளவு கடினமானது என்று ஆசிரியர் மிக நுணுக்கமாக துளித்துளியாக நாமே அதை செய்வதுபோல உணரச்செய்கிறார். இரண்டாவது திருமணத்திற்கு பிறகு கங்கா சமைத்த உணவை  தினேஷ்  ஒவ்வொரு பருக்கையின் சுவையை தனித்தனியாக  மிகவும்  ரசித்து  உண்ணும்போது. இதோ அந்த வரிகள் - "The food was hot in his mouth, and as he rolled it around with his tongue he savoured the shape and taste of the soft grains, his tongue cleaving the rice into separate sections of his mouth then goading it back into a single mass. His jaws moved of their own accord and his molars mushed the rice together, turning the separate grains into a single soft warm whole that slowly made its way to the back of his mouth and was then swallowed, something he became aware of only by the sensation of a warm substance slipping down his throat, past his bulging Adam’s apple, down into his gullet."

தினேஷ் அனைத்தையும் ஒரு தத்துவவாதி போல யோசிக்கிறான். தான் இறக்கப்போவது உறுதி என்று நம்புகிறான். அதனாலேயே அனைத்தையும்  மிக பெரிய நிகழ்வாக நினைக்கிறான். சுவாசிப்பதைக்கூட ஒருபெரும் நிகழ்வாக கருதுகிறான்.  எங்கே கங்கா தன்னை அழகில்லாதவன் என்று நினைப்பாளோ என்று அஞ்சுகிறான். அவளோடு பேசுவதற்கு தயங்குகிறான்.  அவர்களுக்கிடையே ஒரு விதமான அமைதி நிலவுகிறது. அந்த அமைதியான நேரம் எவ்வளவு முக்கியம் என்று இரண்டுபேருக்கும் தெரியும். அடிப்பட்ட காக்காவுடன் சிறிது நேரம் செலவழிக்கிறான். அவன் அதை கொள்ளவுமில்லை அதற்கு மருத்துவமும் பார்க்கவில்லை அவன் அப்பறவையோடு இருந்தான். இருத்தல் எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை ஆசிரியர் இதன் மூலம் உணர்த்துகிறார்.அவளோடு தான் உறவுகொள்ள முடியாது என்ற போது கண்ணீர் சிந்துகிறான். அந்த இரவு அவனது முதல் இரவு வெகுநாட்களுக்கு பிறகு நன்றாக தூங்குகிறான். அந்த ஒரு நாளில் அவன் அனைத்தையும் வாழ்ந்து முடிக்கிறான்.

Dinesh felt an urge to say something, but hesitated. He wanted to respond to Ganga’s silence by accepting it somehow, by acknowledging what it contained, but at the same time the thought of disrupting it by speaking seemed in some way inappropriate. There had been silence between them before, of course, as they had stood transfixed after the marriage ceremony, as they had sat next to each other for the first time in the clearing, and as they had eaten together afterwards in the camp, but this silence felt different somehow. The earlier silence had been the silence that existed between people living in different worlds. It had been the silence that existed between everybody in the camp, the silence between two people separated by a sheer wall of polished stone. The silence that was present between them now on the other hand was one that connected them rather than separated them. It charged the air between them so completely that the slightest movement by either one of them could be sensed at once by the other, so that their bodies were as if suspended together in a medium that was outside time

எனக்கு  எப்போது தினேஷ் கொல்லப்படுவான்  என்ற கேள்வி எழுந்து கொண்டேயிருந்தது .  போர் ஒரு சாதாரண மனிதனை எவ்வாறு மாற்றுகிறது என்பதை மிக எளிய எழுத்துநடை மூலம் சொல்லியிருக்கிறார். இறப்பு கண்முன்னே இருந்தாலும் வாழவேண்டும் என்ற ஆவல் எல்லா மனிதனுக்குள்ளும் இருக்கும் என்று அழுத்தமாக ஆசிரியர் இக்கதையின் மூலம் சொல்லுகிறார் .

But if they couldn’t talk about their pasts, what could they say to each other at all, given that there was no future for them to speak of either?

இந்த புத்தகம் ஈழப் போரை வேறுவிதமாக பார்க்க உதவும். எந்த அரசியலும் இல்லாமல் மனித மரியாதையும் போரின் அவலத்தையும் மிக அழகாக நம் கண்முன்னே கொண்டுவந்திருக்கிறார் ஆசிரியர் .கண்டிப்பாக வாசிக்க வேண்டிய புத்தகம்.